ช่วงหลายปีที่ผ่ านมาฉันกำลังเดินอยู่บนถนนเล็กๆ ที่สองข้างทางเป็นเหว
ฉันเดินตามคนๆนึงด้วยความซื่อสัตย์อย่างไม่มีข้อแม้
ตลอดทางฉันเห็นแต่แผ่นหลังของเค้า ฉันก็ตามไปอย่างเชื่อใจเขาก็หันมามองฉันเป็นพักๆ
ฉันเองที่เป็นคนตัดสินใจมาเลือกมาเดินตามเขา ฉันจึงเดินต่อไปเรื่อยๆ
ระหว่างทางฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่เขาก็ได้โรยเศษแก้วทิ้งไว้บนพื้น
ขณะที่เดินตาม ฉันไม่เคยระวังตัวใดๆเพราะตามองอยู่แต่ที่หลังของเค้าด้วยความไว้ใจ
ฉันรู้สึกเจ็ บที่เท้าแล้ว แต่ฉันก็ยังเดินตามต่อ การขอโทษและการให้อภัย
เกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เค้าก็ยังทำอีก จนในที่สุด พื้นที่เราเดินก็เต็มไปด้วยเศษแก้วชิ้นเล็กๆ
มากมายที่คอยทิ่มตำเท้าฉันอยู่ตลอดทุกก้าวที่เดิน แน่นอนว่ามันก็มีบางช่วงที่เป็นพื้นดินธรรมดา
บางช่วงที่เป็นพื้นหญ้านุ่มๆบ้าง แต่เดินไปไม่นานก็กลับไปเจอเศษแก้วอีก
ที่ตลกคือ ฉันก็ยังคงทนเดินต่อไปเรื่อยๆ เพราะคิดเสียดายที่อุตส่าห์เดินตามมาตั้งนานแล้ว
และด้วยความหวังจากเสียงพูดของเค้า ที่ตะโกนมาเรื่อยๆ ว่าเค้าจะหยุดการกระทำแบบนี้แล้วนะ
ความเจ็ บปว ดมันเพิ่มขึ้นมาอีก เมื่อมีเด็ กคนนึงเกิดขึ้นมาจากที่เดินด้วยน้ำหนักเราคนเดียว
กลายเป็นต้องเดินโดยอุ้มเด็ กคนนี้ไว้ที่แขนเพื่อไม่ให้เค้าโดนเศษแก้วไปด้วย
เด็ กโตขึ้นทุกวัน น้ำหนักก็มากขึ้นทุกวันตามไปด้วย
8 ปี ในที่สุดเราก็เดินมาจนถึงทางแยก ทางแยก 2 ทาง
คือทางตรงทางเดิมที่แม้จะมีเศษแก้วปะปรายให้เห็น แต่ก็ยังคงมีแผ่นหลังที่คุ้นเคยกับรอยยิ้มจริงใจของเค้า
ที่เหมือนคอยให้ความหวังว่าเค้ากำลังจะเลิกโรยเศษแก้วแล้ว หรือจะเลี้ยวออกไปอีกทาง
ที่มันโครตมืดและไม่รู้จะมีอะไรอยู่ข้างหน้า ในใจคิดว่าไม่ว่าจะเลือกทางไหนเราจะเอาเด็ กคนนี้ไปด้วย
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราจะไม่ปล่อยเด็ กแน่นอน ที่ทางแยกฉันมองลงไปที่เท้าตัวเอง
ตอนนี้มันดูไม่เหมือนเท้าอีกต่อไป มันเต็มไปด้วย บ า ด ແผลนับไม่ถ้วน มันเจ็ บ มันช า แล้วกลับมาเจ็ บอีก วนไปเรื่อยๆ
วันนี้ฉันตัดความเสียดาย 8 ปี ที่ผ่ านมาไว้ที่ตรงทางแยกนั้น แล้วเลือกเดินทางใหม่
ทางที่มันโครตจะมืดและไม่รู้จะเจอกับอะไรอีก แต่อย่างน้อยที่สุดทางนี้ก็ไม่มีเศษแก้วอีกแล้ว
แน่นอนว่า เมื่อไม่มีเศษแก้ว ฉันจึงกล้าที่จะวางเด็ กลงกับพื้นแล้วจับมือกันเดินแทนการอุ้ม
ฉันรู้สึกดีขึ้นอย่างประหลาด จากที่เป็นแต่ผู้ตามที่ซื่อสัตย์ ฉันรู้ทันทีว่าตอนนี้ฉันต้องมาเป็นผู้นำ
ที่เข้มแข็งแทนในวินาทีนี้เลย เพราะฉันกำลังจะมีเด็ กคนนึงเดินตามแผ่นหลังของฉัน
ตอนนี้ฉันยังเดินต่อไม่ค่อยไหวเลย จากนี้ฉันอาจจะนั่งลงใช้เวลาในกาssักษาแ ผ ลที่เท้าไปซักพัก
แต่ไม่นานหรอกฉันจะลุกขึ้นแล้วเดินต่อ เดินไปไอ้ทางที่มืดนี่แหล่ะ
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ฉันยังอยู่ ฉันยังไม่จากไป ฉันจะไปต่อ
ฉันจะไปได้โดยไม่ต้องเดินตามใครอีก และฉันไม่กลัวอะไรอีกแล้ว
ขอขอบคุณ : ครูแม่ปริม
